خبری که این روزها تیتر اول گزارش‌های مربوط به فوتبال ایران شده است. اول اینکه باید برای این حس میهن‌پرستی به فریدون زندی تبریک گفت. اما مساله این‌است که آیا با فضای موجود در فوتبال کشور و باندبازی‌های حاکم بر آن، حسادت‌ها و دعواهای شخصی و تخریب یکدیگر که به تازگی بسیار رواج یافته ، تحمل نکردن همدیگر و جنجال‌های بی‌موردی که بر فضای این ورزش حکمفرماست ، او تا چه حد خواهد توانست در این شرایط دوام بیاورد؟
دوم اینکه از همین حالا در کنار واکنش‌های مثبت واکنش‌های نه چندان خوب و ناامید کننده‌ای نیز داشتیم که امیدوارم مایه‌ی دلسردی او نشود. آخرین نمونه‌اش مصاحبه‌ای بود که دیروز شبکه‌ی خبر با دادکان ، رییس فدراسیون فوتبال ، داشت. او در این مصاحبه تلاش داشت پیوستن زندی به تیم ملی ایران را کم‌اهمیت جلوه دهد و اشاره کرد که در رسانه‌های کشوربه این موضوع بسیار بیش از آنی که باید پرداخته شده و زندی نیز در صورتی پیراهن تیم ملی را به تن خواهد کرد که بتواند در حد دیگر ملی‌پوشان ظاهر شود. (نقل به مضمون).
در حالی که زندی بازیکنی است که در بهترین رده‌ی بوندس لیگا درخشیده و از سوی مربی پیشین تیم آلمان برای پوشیدن پیراهن این تیم دعوت شد و کاملا مشخص است که چنین بازیکنی نه تنها در حد دیگر ملی‌پوشان ما هست بلکه یک سر و گردن هم بالاتر از برخی از آنان قرار می‌گیرد ( به هیچ وجه نمی‌خواهم ارزش کار دیگر ملی پوشان را پایین بیاورم و به همه‌ی آنها عمیقا احترام می‌گذارم.) قصد قهرمان‌سازی ندارم اما او با این کار خود فداکاری بزرگی می‌کند که باید به گونه‌ای شایسته از آن قدردانی شود.
به هرحال امیدوارم که او بتواند بماند و برای فوتبال ما افتخارآفرینی کند.